گروه ها

پربیننده ترین  مطالب هفته اخیر

سینما شبکه (سی نت)  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

یک سقوط / یادداشت حامد مقدم برای خودکشی تونی اسکات

:: 30 مرداد 1391  ::

حامد مقدم

سینما شبکه (سی نت): پاسی از شب گذشته. پیرمردی 68 ساله از منزلش در بورلی هیلز خارج می شود ماشین اش را روشن می کند و آرام آرام در تاریکی شب می زند به جاده. می راند و می راند گاهی سرش را به این سو و آن سو می کند فروشگاه ها ، لامپ های نئون، بیلبورد های بزرگ تبلیغاتی ، تیرهای چراغ برق، برج های سربه فلک کشیده و خیلی چیزهای دیگری که فقط در شب یک منطقه اعیان نشین در لس آنجلس ممکن است دیده شوند از نظر می گذارند. اما فقط احساس تکرار است که به او دست می دهد. احساس می کند که همه این چیزهای رنگارنگ دیگر برایش جذابیتی ندارند. تکرار و تکرار و تکرار. بارها این صحنه ها را در فیلم هایش به تصویر کشیده و حالا به چیز دیگری می اندیشد. می داند به کجا می رود. خیلی دیگر نمانده. پس بی خیال از همه جا حواس اش را جمع رانندگی می کند و سعی می کند تا می تواند ازآن لذت ببرد. اما او هیچوقت به این آهستگی ماشین نرانده است. چرا که همیشه عاشق سرعت بوده. اتوموبیل یا موتور سیکلت فرقی نمی کند. سرعت، جنبش ، هیجان این چیز هایی بود که همه عمر دوست شان داشته و خواسته و ناخواسته در همه فیلم هایی که تا به الان ساخته هم حضور داشته است. تحرک و جنبشی که شیفتگان فراوانی را برای فیلم هایش دست و پا کرد و تا همین سال پیش در آخرین فیلم اش هم چیزی از غلظتش کم نشد. گویی هر چه پیر تر می شد طراوت و سرزندگی در آثارش به جای این که کمرنگ شود بیشتر می شد. شاید دیگر مخاطبان اش به انبوهی بیست و چند سال پیش نبودند اما هنوز آن شور با او بود و خیلی از طرفداران وفادارش را در کنار خود داشت.

دیگر به مقصد رسیده بود. پل معلق وینسنت تاماس در بندرگاه لس آنجلس. اصلاً از همان ابتدا می دانست می خواهد به این جا بیاید. پس کمی جلوتر می رود و ماشین اش را در گوشه ای پارک می کند. نگاهی به معدود رهگذران روی پل می اندازد. می داند که هر کدام از آن ها می توانسته یکی از مخاطبان فیلم های اکشن اش باشد اما مطمئن است که چهره او را هرگز به خاطر نمی آورند. پس آرام آرام از نرده های کناری پل بالا می رود و آب های متلاطم و تیره رنگ زیرش را که با او حدود 100 متری فاصله دارد با دقت نظاره می کند. تصمیم اش را گرفته است. خود را رها می کند. خیلی طول نمی کشد تا به سطح آب برخورد کند اما برای او زمانی گویی متوقف شده است. هرچه باشد او یک فن سالار به تمام عیار بوده. از آن ها که بلد بود یک لحظه را آنقدر کش دار و پر التهاب کند که تماشاگر را غرق تعلیق، مبهوت و میخ کوب سر جایش نگه دارد. پس در آن چند ثانیه قبل برخورد ، لحظه لحظه دورانی که در سینما سپری کرده بود مرور کرد گویی یک نمایش اختصاصی برای خود ترتیب داده باشد. و چه خوب که برادر بزرگش، ریدلی، را هم در کنارش می دید. و درست در لحظه صفرِ برخورد، در اوج هیجان، احساس کرد که سکانس پایانی هم نفس گیر از کار درآمده. لبخندی از رضایت بر لبش نقش بست.

* این یادداشت تقدیم می شود به روحِ تونی اسکات، یکی از معدود فیلم سازانی که دوستش داشتم.