صفحه اول - فیلم ها - نقد و یادداشت - ویدئو - هنرمندان - جدول فروش - نویسنده ها - جدول ارزشگذاری نویسندگان

پرسش و پاسخ   |  درباره ما   |   تماس با ما   |   تبلیغات  |   ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

انتخاب رنگ پس زمینه صفحه: 

پربیننده ترین نقدها و یادداشت ها

سی نت  >> اخبار و مطالب  >> مشاهده متن اخبار

نگاهی به فیلم "یه حبه قند"

مرگ بر نماد، زنده‌باد داستان، زنده‌ باد انسان

:: 23 بهمن 1389  4:24:16 PM  ::

امیر قادری

سی نت: تا امروز و در کنار "آلزایمر" احمدرضا معتمدی، بعد از "فرزند صبح"، بهترین فیلم جشنواره است. عیب‌اش را بعدا می‌گویم. فعلا این که نیمه اول "یه حبه قند"، یک قوم نگاری کامل است. تصویری که رضا میرکریمی از زندگی چند روزه آن خانواده در شرایط شادی و غم می‌دهد، به شکل غریبی کامل است. نمونه‌اش را در سینمای ایران نداشته‌ایم. میزانسن‌های پیچیده قرار نیست تماشاگر را مرعوب کند و بازیگران، از جمله رضا کیانیان، بهترین کارشان را روی پرده ارائه داده‌اند. ریما رامین‌فر که حیرت‌انگیز است. جزئیات لحظه‌های این زندگی را میرکریمی به کمال بازآفرینی کرده است. این که با هم چطور حرف می‌زنند. چطور می‌خندند. چه قدر شوخی می‌کنند. چطور و چه وقت خانم‌ها چادرشان را روی صورت می‌کشند یا روی شانه‌شان می‌اندازند. چطور و به چه ترتیب گرد سفره می‌نشینند. چطور و به چه ترتیب بعد از غذا می‌خوابند. خانم‌ها چه جوری دور هم جمع می‌شوند و آقایان چه جوری. بچه‌ها کی می‌روند توی حیاط و چه بازی می‌کنند. چه قدر به هم متلک می‌گویند و چه قدر قربان صدقه همدیگر می‌روند. اصلا چطور نفس می‌کشند. هیچ ندیده بودم کارگردانی زندگی روزمره قشری از این مملکت را به این دقت و با جزئیات بازآفرینی کند. واقع‌نمایی به کمال است. میرکریمی در ضمن میزانسن می‌شناسد و ریتم درون قاب را می‌داند. می‌تواند از پروداکشن عظیم تولید برای رسیدن به یک لحظه خلوت خاص روزانه، بی هیچ ادایی استفاده کند. ضمن این که فضا و ایده و چالش‌های داستان‌های مدرن را می‌تواند به میان یک زندگی سنتی ببرد. تجربه‌ای که امسال فیلمسازان دیگری از طبقه‌های مختلف در جشنواره امسال فجر از سر گذرانده‌اند.

مشکل اما در نیمه دوم فیلم بروز می‌کند. وقتی میرکریمی نمی‌تواند نمادها و نشانه‌های معنایی مورد نظرش را در مسیر داستان‌اش بنا کند. مشکلی که به جز "خیلی دور خیلی نزدیک"، در باقی فیلم‌هایش، از "زیر نور ماه" گرفته تا "به همین سادگی"، دامن‌گیرش بوده و همین باعث شده تا نتواند با طیف وسیعی از مخاطب‌ها در تمام این سال‌ها ارتباط برقرار کند. فکرش را بکنید "یه حبه قند"، فیلمی است که فضایی را که خلق کرده با مجموعه‌ای از نمادهای پیش پا افتاده، به پایان می‌رساند: مثل همین کاربرد حقیر یک نشانه و نماد، یعنی رادیو، برای پایان دادن به یک داستان. نمادگرایی، یک تمهید پیش پا افتاده در سینماست. مگر این که بتواند خودش را با عناصر اصلی قصه (حالا چه کلاسیک مثل آلزایمر، یا مدرن مثل فرزند صبح) همراه کند. ولی وقتی کل فیلم به این سمت می‌رود، آن وقت همه چیز به هم می‌ریزد. درک محدود میرکریمی از تزریق معنا به داستان، همه چیز را به هم می‌ریزد. او مسیر حرکت شخصیت‌ها را متوقف می‌کند تا به نشانه‌پردازی در زمینه ورود تمدن مدرن به دل خانواده سنتی و تفاوت دو نوع ورود به این فضا از سوی داماد و سرباز بپردازد و دختری که وقتی خوشحال می‌شود که نیرویی از دل کشور، عضوی از همین خانواده، پیشرفت را به جامعه بیاورد. بحث جالبی است. اما این که برای ما سینما نمی‌شود. این فیلم میرکریمی هم با تمام ارزش‌هایش، امکان ارتباط با قشر وسیعی از تماشاگران را از دست خواهد داد و این برای فیلمسازی با قابلیت‌های میرکریمی حیف است. بعدا سر فرصت درباره گرایش‌های روشنفکری قشر خاصی از نیروهای سینما در جشنواره امسال خواهم نوشت. این بحث اصلی جشنواره امسال است.

پرونده های ویژه سی نت از دوره های برگزاری جشنواره فیلم فجر

::  نقل مطالب و عکس های اختصاصی سی نت بدون ذکر منبع، نام نويسنده و نام عکاس ممنوع است  ::

صفحه اول  |  فیلم ها  |   هنرمندان   |   نقد و یادداشت  |  نويسنده ها   |  ویدئو  |  پرسش و پاسخ   |  درباره ما  |   تماس با ما  |   جدول فروش   |   تبلیغات

ماهنامه سینمایی «برش های کوتاه» (جدید)

::  سردبیر: احمد شاهوند  ::